گالری رویاهای من

تحریم و فشار اقتصادی سخت است

بر دل به مثال آتشی در رخت است

اما نکِشد رئیس و حاکم سختی

سختی همه سهم مردم بدبخت است

.............................................................

به شدت خیل مردم در فشارند

چنان بمبی به حال انفجار اند

اگر این بمب ساکت منفجر شد

چه سرهایی که در بالای دار اند

حسین مفیدی فر

بقیه در ادامه مطلب

نام شعر: آفت از کتاب اسمش همین است

شاید شعار است این شعور شعر تو در تو
هر کس به میزان شکارش مشک از آهو
این درد تاریخی شاعر بودن من هاست
باید بفهمانم که شاعر تا کجا تنهاست
هر جا که پای شاعری در ماجرایی هست
جنگل خیابان می شود بن بست در بن بست
هر جا که دست شاعری بر زخمه ای باشد
یک پرده سازی هی نمک بر زخم می پاشد
هر کس کنارم بوده سر تا پا دهن بوده است
یک خط جا گوشی که گوش زخم من بوده است؟

بقیه در ادامه مطلب...

لینک دانلود + متن دکلمه در ادامه مطلب...

روزگاری قسم عیاری داشت
تا که در شهر بوی نان پیچید
شک شبیه کمند نیلوفر
دور پای یقین مان پیچید
 
من قسم خورده هلاکت او
او قسم خورده فلاکت من
اینچنین طعم اهن و باروت
در دل زاغه دهان پیچید

زندگی باید کرد
گاه با یک گل سرخ
گاه با یک دل تنگ
گاه با سوسوی امیدی کم رنگ
زندگی باید کرد
گاه با غزلی از احساس
گاه با خوشه ای از عطر گل یاس
زندگی باید کرد
گاه با ناب ترین شعر زمان
گاه با ساده ترین قصه یک انسان
زندگی باید کرد
گاه با سایه ابری سرگردان
گاه با هاله ای از سوز پنهان
گاه باید رویید
از پس آن باران
گاه باید خندید
بر غمی بی پایان
لحظه هایت بی غم
روزگارت آرام

سهراب سپهری

شمعی فروخت چهره که پروانه تو بود

عقلی درید پرده که دیوانه تو بود

خم فلک که چون مه و مهرش پیاله هاست

خود جرعه نوش گردش پیمانه تو بود

پیرخرد که منع جوانان کند ز می

تابود خود سبو کش میخانه تو بود

خوان نعیم و خرمن انبوه نه سپهر

ته سفره خوار ریزش انبانه تو بود

تا چشم جان ز غیر تو بستیم پای دل

هر جا گذشت جلوه جانانه تو بود

دوشم که راه خواب زد افسون چشم تو

مرغان باغ را به لب افسانه تو بود

هدهد گرفت رشته صحبت به دلکشی

بازش سخن ز زلف تو و شانه تو بود

برخاست مرغ همتم از تنگنای خاک

کورا هوای دام تو و دانه تو بود

بیگانه شد بغیر تو هر آشنای راز

هر چند آشنا همه بیگانه تو بود

همسایه گفت کز سر شب دوش شهریار

تا بانک صبح ناله مستانه تو بود

شهریار

باز هم داس ها تکان خوردنـد

تا کـه گیلاس ها تکان خوردنـد

آب خیـزی کثیف راه افـتاد

ناخـدا قعر اشتـباه افتـاد

تا به کـی نردبان بیاموزم؟

کی کمـی آسمان بیاموزم؟

تا به کـی دست و پا بجنبانیم

چند قرن اسـت در بیابانیم

این جهان طعم آب مـی خواهـد

این کویر انقلاب می خواهـد

پای مـن را دوبـاره پس بدهیـد

یک دریچه کمـی نفس بدهیـد

آه از ایـن روزگار افسـرده

یک پسر بچه شوکران خورده

با چنیـن عالمی کـه من دارم

یک قدم تا تلف شدن دارم

لا به لای تمام پستـی ها

من منم ها و خودپرستـی ها

یک نـفر اهل سوز می خواهم

مادرم را هنـوز می خواهم ... !

علیرضا آذر