گالری رویاهای من

امیرحسین خوشنویسان ملقب به بیداد خراسانی این غزل مثنوی را در سال 1391 در انجمن شعر امیرکبیر خوانده است

^{گیرم گلاب ناب شما اصل قمصر است 
اما چه سود، حاصل گل‌های پرپر است! 
شرم از نگاه بلبل بی‌دل نمی‌کنید 
کز هجر گل نوای فغانش به حنجر است؟! 
از آن زمان که آیینه‌گردان شب شُدید 
آیینه دل از دَم دوران مکدر است 
فردایتان چکیده امروز زندگی است 
امروزتان طلیعه فردای محشر است 
وقتی که تیغ کینه سر عشق را برید 
وقتی حدیث درد برایم مکرر است 
وقتی ز چنگ شوم زمان، مرگ می‌چکد 
وقتی دل سیاه زمین جای گوهر است 
وقتی بهار، وصله ناجور فصل‌هاست 
وقتی تبر، مدافع حق صنوبر است 
وقتی به دادگاه عدالت، طناب دار 
بر صدر می‌نشیند و قاضی و داور است 
وقتی طراوت چمن از اشک ابرهاست 
وقتی که نقش خون به دل ما مُصور است 
وقتی که نوح، کشتی خود را به خون نشاند 
وقتی که مار، معجزه یک پیامبر است 
وقتی که برخلاف تمام فسانه‌ها 
امروز، شعله، مسلخ سرخ سمندر است 
از من مخواه شعرِ تر، ای بی‌خبر ز درد! 
شعری که خون از آن نچکد ننگ دفتر است! 
ما با زبان سرخ و سر سبز آمدیم 
تیغ زبان، بُرنده‌تر از تیغ خنجر است 
این تخته‌پاره‌ها که با آن چنگ می‌زنید 
ته‌مانده‌های زورق بر خون شناور است 
حرص جهان مزن که در این عهد بی‌ثبات 
روز نخست، موعد مرگت مقرر است 
هرگز حدیث درد به پایان نمی‌رسد 
گرچه خطابه غزلم رو به آخر است}

بقیه در ادامه مطلب

حسّ و حال همه ی ثانیـه ها ریخت به هم

شوق یک رابطه با حاشیه ها ریخت به هم

گفته بودم به کسی عشق نخواهم ورزید

آمدیّ و همـه ی فرضیه ها ریخت به هم!

روح غمگینِ تـــو در کالبدم جا خوش کرد

سرفه کردی و نظام ریه ها ریخت به هم

در کنـــار تــــو  قدم  مــــی زدم  و دور و بـــرم

چشم ها پُر خون شد، قرنیه ها ریخت به هم

روضه خوان خواست که از غصه ی ما یاد کند

سینه ها پــاره شد و مرثیه ها ریخت بــه هم

پای عشق تـــو برادر کُشــی افتاد به راه

شهر از وحشت نرخ دیه ها ریخت به هم

بُغض کردیم و حسودان جهان شاد شدند

دلمان تنگ شد وُ قافیــه ها ریخت به هم

من که هرگز به تو نارو نزدم حضرتِ عشق!

پس چرا زندگیِ ساده ی ما ریخت به هم؟

امید صباغ نو

کاج‌های زیادی بلند.
زاغ‌های زیادی سیاه.
آسمانِ به اندازه آبی.
سنگچین‌ها، تماشا، تجرد.
کوچه‌باغ‌ فرا رفته تا هیچ.
ناودان‌ِ مزین به گنجشک.
آفتابِ صریح.
خاکِ خوشنود.
چشم تا کار می‌کرد
هوش پاییز بود.
ای عجیب قشنگ !
با نگاهی پر از لفظ مرطوب
مثل خوابی پر از لکنت سبز یک باغ،
چشم‌هایی شبیه حیای مشبک،
پلک‌های مردد
مثل انگشت‌های پریشان خواب مسافر !
زیر بیداری بیدهای لب رود
انس
مثل یک مشت خاکستر محرمانه
روی گرمای ادراک پاشیده می‌شد.
فکر
آهسته بود.
آرزو دور بود
مثل مرغی که روی درخت حکایت بخواند.

در کجاهای پاییزهایی که خواهند آمد
یک دهان مشجر
از سفرهای خوب
حرف خواهد زد؟

سهراب سپهری

زندگی باید کرد
گاه با یک گل سرخ
گاه با یک دل تنگ
گاه با سوسوی امیدی کم رنگ
زندگی باید کرد
گاه با غزلی از احساس
گاه با خوشه ای از عطر گل یاس
زندگی باید کرد
گاه با ناب ترین شعر زمان
گاه با ساده ترین قصه یک انسان
زندگی باید کرد
گاه با سایه ابری سرگردان
گاه با هاله ای از سوز پنهان
گاه باید رویید
از پس آن باران
گاه باید خندید
بر غمی بی پایان
لحظه هایت بی غم
روزگارت آرام

سهراب سپهری

شمعی فروخت چهره که پروانه تو بود

عقلی درید پرده که دیوانه تو بود

خم فلک که چون مه و مهرش پیاله هاست

خود جرعه نوش گردش پیمانه تو بود

پیرخرد که منع جوانان کند ز می

تابود خود سبو کش میخانه تو بود

خوان نعیم و خرمن انبوه نه سپهر

ته سفره خوار ریزش انبانه تو بود

تا چشم جان ز غیر تو بستیم پای دل

هر جا گذشت جلوه جانانه تو بود

دوشم که راه خواب زد افسون چشم تو

مرغان باغ را به لب افسانه تو بود

هدهد گرفت رشته صحبت به دلکشی

بازش سخن ز زلف تو و شانه تو بود

برخاست مرغ همتم از تنگنای خاک

کورا هوای دام تو و دانه تو بود

بیگانه شد بغیر تو هر آشنای راز

هر چند آشنا همه بیگانه تو بود

همسایه گفت کز سر شب دوش شهریار

تا بانک صبح ناله مستانه تو بود

شهریار

تحریم و فشار اقتصادی سخت است

بر دل به مثال آتشی در رخت است

اما نکِشد رئیس و حاکم سختی

سختی همه سهم مردم بدبخت است

.............................................................

به شدت خیل مردم در فشارند

چنان بمبی به حال انفجار اند

اگر این بمب ساکت منفجر شد

چه سرهایی که در بالای دار اند

حسین مفیدی فر

بقیه در ادامه مطلب

باز هم داس ها تکان خوردنـد

تا کـه گیلاس ها تکان خوردنـد

آب خیـزی کثیف راه افـتاد

ناخـدا قعر اشتـباه افتـاد

تا به کـی نردبان بیاموزم؟

کی کمـی آسمان بیاموزم؟

تا به کـی دست و پا بجنبانیم

چند قرن اسـت در بیابانیم

این جهان طعم آب مـی خواهـد

این کویر انقلاب می خواهـد

پای مـن را دوبـاره پس بدهیـد

یک دریچه کمـی نفس بدهیـد

آه از ایـن روزگار افسـرده

یک پسر بچه شوکران خورده

با چنیـن عالمی کـه من دارم

یک قدم تا تلف شدن دارم

لا به لای تمام پستـی ها

من منم ها و خودپرستـی ها

یک نـفر اهل سوز می خواهم

مادرم را هنـوز می خواهم ... !

علیرضا آذر

دکلمه علیرضا آذر به نام پیوند

نشین و نسوز و نساز و ببین، که حرفم پُر از لهجه‌ی مرهمه

برای تو و عشق واگیر تو، یه عالم صبوری کنم هم کمه

نشین و نسازو و نسوز و ببین، که تنهایی من چقدر روشنه

یکی دست توو دست تو و دستهات، داره توو سر من قدم میزنه

جهت دانلود به ادامه مطلب بروید

هرکه فرهاد شود در ره عشق
همه کس در نظرش شیرین است

تهمت کفر به عاشق نزنید
عاشقی پاکترین آیین است

ناشناس

جاده بهانه است مقصود چشم توست

من راهــی توام ای مقصـد درست

مــن راهــی تـوام با من قدم بزن

همــراه مــن بیــا تا شـهر ما شدن

این مـَـرد را که باز در تلخی ِ غم است

مهــمان به قـند کن، چایـت اگـر دم است

علیرضا آذر

جهت نمایش در سایز اصلی آن را ذخیره کنید

پاییـز که میشـه دلـم آشـوب میشـه

پاییـز مـن بدجـور دلگیـرم همیشـه

انقـدر با تـو زندگـی کـردم تو ایـن فصـل

حس میکنـم پاییـز میـمیـرم همیشـه

روزبه بمانی

حرفهای ما هنوز ناتمام...
تا نگاه می کنی:
وقت رفتن است
بازهم همان حکایت همیشگی !
پیش از آنکه با خبر شوی
لحظه ی عظیمت تو ناگزیر می شود
آی... ای دریغ و حسرت همیشگی
ناگهان
چقدر زود
دیر می شود!”

جهت نمایش در سایز اصلی آن را ذخیره کنید

به حباب نگران لب یک رود قسم و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت
غصه هم می گذرد
آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند..
لحظه ها عریانند.
به تن لحظه خود، جامه اندوه مـپوشان هرگز…!!

ادامه شعر در ادامه مطلب...

جهت نمایش در سایز اصلی عکس آن را ذخیره کنید

آمدی جانم به قربانت ولی

پس چرا زخم زبانم می زنی؟

آمدی تا من به آرامش در این دنیا نباشم

آمدی صد دل ازین دل می بری آرام نباشم...؟

معین کریمی - آمدی جانم - بداهه

اینجا کسی با من همصدا نشد

بعد تو تمام نت ها بی صداست

اینجا کسی با من همقدم نشد

بعد تو تمام پیاده روها خالیست

آبان 97 - معین کریمی

جهت مشاهده در سایز اصلی عکس آن را ذخیره کنید

درد من یکی دوتا نیست عزیز

حال پرنده ای در قفس دارم

درب قفس باز است اما

من در اندیشه ی خود حبس شدم...

پ.ن:خط آخر برگرفته از شعر استاد علیرضا آذر (قول دادم که در اندیشه ی خود حبس شوم )

آبان 97 - معین کریمی

امروز نه آغاز و نه انجام جهان است

ای بس غم و شادی که پس پرده نهان است

گر مرد رهی غم مخور از دوری و دیری

دانی که رسیدن هنر گام زمان است

هوشنگ ابتهاج

گر کسب کمال می‌کنی می‌گذرد

ور فکر مجال می‌کنی می‌گذرد

دنیا همه سر به سر خیال است، خیال

هر نوع خیال می‌کنی می‌گذرد…

وحشی بافقی

تا در ره عشق آشنای تو شدم
با صد غم و درد مبتلای تو شدم

لیلی‌وش من به حال زارم بنگر
مجنون زمانه از برای تو شدم

وحشی بافقی